آب کعبه
«آب کعبه» در شعر سنایی به آب زمزم اشاره دارد که از چاه زمزم در نزدیکی کعبه می‌جوشد. این آب به دلیل ارتباطش با کعبه و داستان‌های پیامبران، دارای قداست و برکت است.
سنایی از «آب کعبه» به عنوان نمادی برای بیان مفاهیم مختلف استفاده می‌کند:
نماد قداست و برکت: در بسیاری از ابیات، آب کعبه به عنوان نمادی از چیزی بسیار مقدس و باارزش به کار می‌رود. شاعر با مقایسه سایر مفاهیم با آب زمزم، سعی در نشان دادن عظمت آنها دارد.
برتری جود و سخاوت بر مناسک: سنایی در بیت «صدر او آب کعبه برده ز جود» مقام و بخشندگی پیامبر را از قداست آب زمزم نیز بالاتر می‌داند. این نگاه عرفانی نشان می‌دهد که اعمال باطنی و فضایل اخلاقی (مانند بخشش) ارزشمندتر از مناسک و مکان‌های مقدس ظاهری است.
بیان خلوص نیت: در یکی از ابیات، سنایی در توصیف عارف، او را به چشمه‌ای مانند آب زمزم تشبیه می‌کند که با خلوص نیت درونی‌اش، آب حیات را جاری می‌سازد.
به طور کلی، «آب کعبه» در شعر سنایی تنها یک عنصر مادی نیست، بلکه نمادی از پاکی، برکت و قداست است که معیار سنجش ارزش‌های معنوی بالاتر قرار می‌گیرد.