بر اساس ابیات ارائه شده، شیخ بهایی در نگاه خود به کعبه و مفاهیم مرتبط با آن، نوآوری‌هایی را به نمایش می‌گذارد که او را از رویکردهای سنتی متمایز می‌کند. این نوآوری‌ها عمدتاً در شکستن مرزهای فکری و مذهبی و ارائه یک دیدگاه عرفانی و فراگیر نمود پیدا می‌کنند.
۱. نوآوری در مفهوم مقصد
بزرگترین نوآوری شیخ بهایی، در تمایز قائل شدن میان خانه و صاحب خانه است. در دیدگاه سنتی، کعبه خود مقصد نهایی و مقدس است. اما شیخ بهایی این باور را به چالش می‌کشد و می‌گوید:
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار او خانه همی جوید و من صاحب خانه
این نوآوری، مقصد را از یک مکان فیزیکی به یک تجربه باطنی و دیدار با معشوق تغییر می‌دهد. او معتقد است که عبادت حقیقی در جستجوی ذات است، نه در پیروی از مظاهر بیرونی.
۲. نوآوری در وحدت‌گرایی
شیخ بهایی با قرار دادن کعبه در کنار بتخانه و زنار، یک نوآوری در وحدت‌گرایی را به نمایش می‌گذارد. او مرزهای ادیان و مذاهب را در هم می‌شکند و می‌گوید:
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه
و در بیتی دیگر:
بهائی گرچه می‌آید ز کعبه همان دردی کش زناربند ...
این نوآوری نشان می‌دهد که حقیقت الهی، مختص به یک مکان یا دین خاص نیست. شیخ بهایی همهٔ این مظاهر را "بهانه" می‌داند و حقیقت را در "صاحب خانه" می‌جوید. این دیدگاه، نگاهی فراتر از تعصبات مذهبی را ترویج می‌دهد.
۳. نوآوری در ارزش‌گذاری
شیخ بهایی نوآوری خود را در ارزش‌گذاری به اعمال نیز نشان می‌دهد. او باطن پاک و درد عشق را از اعمال ظاهری، حتی اگر در مقدس‌ترین مکان‌ها انجام شوند، ارزشمندتر می‌داند:
یارب، به چه روی جانب کعبه رود گبری که کلیسا از او دارد زار
این بیت، نگاه سنتی به قداست مکان را زیر سؤال می‌برد. شیخ بهایی ارزش حقیقی را به اخلاص و پاکی دل می‌دهد، حتی اگر از سوی یک "گبر" (غیرمسلمان) باشد. این نوآوری، معیارهای ارزش‌گذاری را از مذهب و مکان به اخلاق و نیت درونی تغییر می‌دهد.
در مجموع، شیخ بهایی با این نوآوری‌ها، به مخاطب می‌آموزد که هدف از عبادت، رسیدن به حقیقت و عشق الهی است، و همهٔ مناسک و ظواهر، تنها ابزاری برای رسیدن به این مقصد هستند.