بر اساس ابیات ارائه شده، شیخ بهایی تنها یک بار از عبارت "حریم کعبه" استفاده کرده است، اما همین یک بار نیز مفهومی عمیق و نمادین دارد.
در بخش «نان و حلوا»، او می‌گوید:
لقمهٔ نانی که باشد شبهه ناک در حریم کعبه، ابراهیم پاک گر، به دست خود فشاندی تخم آن ور به گاو چرخ کردی شخم آن
در این ابیات، "حریم کعبه" نمادی از اوج قداست و پاکی است. شیخ بهایی با آوردن نام حضرت ابراهیم (بنیانگذار کعبه) در این فریم، بر این قداست تأکید می‌کند. پارادوکس موجود در این شعر این است که حتی در چنین مکان مقدسی و با تلاش و زحمت بسیار (توسط ابراهیم)، اگر لقمه‌ای شبهه‌ناک (نامشروع و ناپاک) باشد، باز هم ارزشی ندارد و دل را از معرفت تهی می‌کند.
در اینجا، شیخ بهایی با استفاده از حریم کعبه به عنوان یک معیار نهایی برای قداست، به نقد ریاکاری و بی‌اعتبار بودن اعمال ظاهری بدون داشتن باطن پاک می‌پردازد. او می‌خواهد بگوید که حتی مقدس‌ترین مکان‌ها و افراد هم نمی‌توانند ناپاکی درونی را از بین ببرند. در نتیجه، حریم کعبه در نگاه شیخ بهایی، نمادی از اوج طهارت و معنویت است که حتی در آن مکان نیز، ناپاکی درونی بر اعمال ظاهری غلبه می‌کند.