این تعبیر، یعنی «کعبه کوی حسین»، یک استعارهٔ قدرتمند در ادبیات مذهبی و آیینی است که توسط شاعرانی مانند صامت بروجردی به کار رفته است. در این استعاره، کربلا (یا به عبارت دقیق‌تر، بارگاه امام حسین (ع)) به کعبه تشبیه می‌شود.
این ترکیب معنای عمیقی را منتقل می‌کند:
کعبه به عنوان نماد مقصد نهایی: همان‌طور که کعبه، قبله و مقصد نهایی مسلمانان برای انجام مناسک حج است، کوی حسین نیز برای عاشقان و دلباختگان، مقصد نهایی معنوی و زیارتی محسوب می‌شود.
برابری معنوی: این استعاره، ارزش و قداست معنوی زیارت کربلا را هم‌تراز با زیارت کعبه می‌داند. در نگاه شاعر، فداکاری امام حسین (ع) و شهادت در راه خدا، چنان جایگاهی دارد که بارگاه او، قبلهٔ دل عشاق می‌شود.
تلفیق مناسک و عشق: این عبارت نشان‌دهندهٔ پیوند عمیق میان اعمال مذهبی (حج) و عشق به ائمه است. در این دیدگاه، حجِ حقیقی، نه تنها در مکه، بلکه در زیارت و محبت به امام حسین (ع) نیز تجلی می‌یابد.
بنابراین، «کعبه کوی حسین» بیش از یک تشبیه ساده است؛ این عبارت، بیانگر یک باور عمیق است که در آن، عشق به امام حسین (ع) و زیارت کربلا، به اوج عبادت و مقصد معنوی تبدیل می‌شود.