بله، در کنار اشاره‌ی صریح به "مهدی موعود (عج)"، واژه‌ی "مهدی" در آثار ادبی فارسی کاربردهای دیگری نیز داشته است. این کاربردها عمدتاً شامل معنای لغوی "هدایت‌شده" یا "هدایت‌یافته" و همچنین استفاده به عنوان نام خاص برای اشخاص می‌شود. جالب است که حتی در این کاربردهای ثانویه نیز، غالباً تداعی‌کننده‌ی صفات مثبتی مانند هدایت‌یافتگی، کمال، و پاکی هستند.
کاربردهای دیگر واژه‌ی "مهدی" در ادبیات فارسی
۱. "مهدی" به معنای لغوی "هدایت‌شده / هدایت‌یافته":
این یکی از رایج‌ترین کاربردهای "مهدی" در متون کلاسیک فارسی است که ریشه در معنای عربی این کلمه (اسم مفعول از ریشه‌ی هدی به معنای هدایت) دارد. در این مفهوم، "مهدی" به کسی اطلاق می‌شود که خود به راه راست هدایت شده است.
در متون تفسیری و دعایی:
سعدی در "مجالس پنجگانه" خود، در دعایی عربی از عبارت "الهادین المهدیین" استفاده می‌کند. در اینجا، "مهدیین" به معنای "هدایت‌شدگان" است که در کنار "هدایت‌کنندگان" (هادین) قرار گرفته‌اند. این نشان می‌دهد که کسی که می‌خواهد دیگران را هدایت کند، خود باید از ابتدا هدایت‌یافته و در مسیر صلاح باشد.
تداعی‌کننده‌ی صفات: این کاربرد به وضوح تداعی‌کننده‌ی صفاتی چون هدایت‌یافتگی، درستی، پاکی، و صلاح است. فرد "مهدی" (به این معنا) کسی است که از گمراهی و انحراف به دور است و راه حق را یافته است. این صفات، همان‌هایی هستند که برای یک رهبر عادل یا حتی یک انسان کامل انتظار می‌رود. به عبارت دیگر، این "مهدی" نیز امین بر راه راست و دوری از خطا و خیانت است.
در اشعار مدیحه‌سرایی (به صورت ضمنی):
اگرچه عنصری و امیر معزی، حاکمان را به "مهدی" موعود تشبیه می‌کنند، اما در بطن این تشبیه، معنای لغوی "هدایت‌شده" و "راهبر عادل" نیز وجود دارد. وقتی حاکمی "سیاستش علامت مهدی" خوانده می‌شود، منظور این است که او سیاست‌هایی هدایت‌شده و درست را اجرا می‌کند که به صلاح مردم است.
۲. "مهدی" به عنوان نام خاص اشخاص:
واژه‌ی "مهدی" از دیرباز نامی رایج در میان مسلمانان، به ویژه شیعیان، بوده است که به دلیل ارادت به امام زمان (عج) و آرزوی پیروی از ایشان، بر فرزندان خود می‌گذاشته‌اند.
مثال از صامت بروجردی:
در میان اشعار صامت بروجردی، که بیشتر به مدح و استغاثه به حضرت مهدی (عج) اختصاص دارد، در یک مورد (اشعار مصیبت » شمارهٔ ۲۰) به "حاج میرزامهدی" اشاره شده است:
(صامت) اندر کهف عون نصرت لطف مدام با جناب حاج میرزامهدی اندر صبح و …
این بیت نشان می‌دهد که "مهدی" در اینجا نام یک شخص معاصر یا از دوستان شاعر است.
تداعی‌کننده‌ی صفات: حتی زمانی که "مهدی" به عنوان نام یک شخص به کار می‌رود، ناخودآگاه تداعی‌کننده‌ی همان صفات مثبت و ارزشی است که از مهدی موعود (عج) انتظار می‌رود. مردم این نام را بر فرزندان خود می‌گذارند به این امید که آنها نیز هدایت‌یافته، پاک، باایمان، و صالح باشند و از گناه، خطا، و خیانت به دور بمانند. نام‌گذاری، خود نوعی آرزوی کمال است و این کمالات با امین بودن و دوری از فساد پیوند خورده است.
جمع‌بندی:
بله، در کنار ارجاعات صریح به "مهدی موعود (عج)"، واژه‌ی "مهدی" در ادبیات فارسی به صورت‌های دیگری نیز به کار رفته است. این کاربردها شامل معنای لغوی "هدایت‌شده" یا "هدایت‌یافته" (مانند کاربرد سعدی) و همچنین استفاده به عنوان نام خاص برای اشخاص (مانند مورد صامت بروجردی) می‌شود.
نکته‌ی مهم این است که حتی در این کاربردهای ثانویه، واژه‌ی "مهدی" تقریباً همیشه تداعی‌کننده‌ی صفات مثبت و ارزشی مانند هدایت‌یافتگی، درستی، پاکی، کمال، و صلاح است. این امر نشان می‌دهد که مفهوم "مهدی"، چه به عنوان یک شخصیت موعود و چه به عنوان یک صفت یا نام، عدا از هرگونه فساد، خیانت، و تباهی است و همواره با امین بودن و حقانیت قرین است. این ویژگی‌های بنیادین از معنای ریشه‌ای کلمه نشأت می‌گیرند و در تمام کاربردها، حتی به صورت ضمنی، حضور دارند.