غزل شماره ۸۳ از مجموعه «شوق مهدی»، تصویری روشن از امید، بشارت و تسلی‌بخشی را در دوران انتظار به نمایش می‌گذارد. این غزل کوتاه، برخلاف بیت‌های حزن‌آلود قبلی، با لحنی قاطع و اطمینان‌بخش، مژده‌ی آینده‌ای روشن را می‌دهد.
متن کامل غزل (با توجه به گزیده شما و ادامه یافتن بیت ناتمام)
مهدی آخر زمان آید به دوران غم مخور کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور این دل غمدیده حال به شود دلدار به کام غم مخور
بررسی ابیات و مضامین
بیت اول:
مهدی آخر زمان آید به دوران غم مخور
تحلیل: این بیت آغازین، ضرب‌آهنگ و پیام اصلی غزل را تعیین می‌کند. فیض با قاطعیت و اطمینان کامل، از آمدن مهدی آخر زمان خبر می‌دهد. واژه "آید به دوران" بر ظهور و حاکمیت حضرت تأکید دارد. عبارت تکرار شونده و کلیدی "غم مخور"، که در این غزل بارها تکرار می‌شود، نقش تسلی‌بخش و مژده‌آور دارد. این عبارت، نه تنها یک توصیه، بلکه یک بشارت محکم است که دوران اندوه و انتظار به پایان خواهد رسید. این بیت، نقطه مقابل حیرت و ناامیدی در غزل‌های دیگر است و نشان‌دهنده‌ی جنبه‌ی امیدواری و یقین فیض است.
بیت دوم:
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
تحلیل: این بیت، به اوج تصویری و نمادین خود می‌رسد. "کلبه احزان" کنایه از جهان پر از ظلم و اندوه کنونی است، یا حتی دل غمگین منتظران. این تعبیر از حضرت یعقوب (ع) در فراق یوسف (ع) گرفته شده است و به خوبی فضای اندوه و دلتنگی را تداعی می‌کند. فیض با وعده‌ی تبدیل این "کلبه احزان" به "گلستان"، تصویری زیبا و دلنشین از آینده‌ای پر از شادابی، عدل و نشاط ارائه می‌دهد. این دگرگونی، معجزه ظهور است که جهان را از ویرانی و پژمردگی به سمت طراوت و آبادانی می‌برد. دوباره، تأکید بر "غم مخور"، بار امیدبخش بیت را دوچندان می‌کند.
بیت سوم:
این دل غمدیده حال به شود دلدار به کام غم مخور
تحلیل (با فرض تکمیل بیت): این بیت مستقیماً به حال درونی منتظر می‌پردازد. "دل غمدیده" اشاره به دل‌هایی دارد که از فراق امام و ظلم زمانه به غم نشسته است. فیض وعده می‌دهد که این دل، بهبود خواهد یافت و به "کام" و آرزوی خود که همان وصال "دلدار" (حضرت مهدی (عج)) است، خواهد رسید. این بیت، مژده‌ای شخصی و درونی است که نه تنها جهان، بلکه وجود تک‌تک منتظران نیز از نور ظهور بهره‌مند خواهد شد. "غم مخور" در اینجا، تسلایی مستقیم به مخاطب است تا در برابر سختی‌ها پایداری کند و امیدش را از دست ندهد.
مضامین کلیدی در این غزل
یقین به ظهور: اطمینان قاطع از آمدن امام مهدی (عج) و حاکمیت ایشان.
تحول جهان: دگرگونی کامل جهان از غم و اندوه به شادی و سرور.
تسلی و امید: پیام اصلی "غم مخور" که بارها تکرار شده و نقش روحیه‌بخش دارد.
وصال دلدار: وعده رسیدن به آرزوی قلبی و دیدار امام.
ارتباط با کلیت «شوق مهدی»
این غزل، یکی از مهم‌ترین ستون‌های فکری فیض در "شوق مهدی" را آشکار می‌کند: امید بی‌کران به ظهور و پیامدهای آن. در حالی که در غزل‌های دیگر (مانند غزل ۲۳) به رنج غیبت و سؤالات بی‌پاسخ پرداخته می‌شود، غزل ۸۳ به عنوان مرهمی بر این زخم‌ها عمل می‌کند. فیض نشان می‌دهد که با وجود سختی‌ها و دیرینگی غیبت، ایمان به ظهور باید همواره در دل منتظران زنده بماند. این غزل به خوبی تعادل میان "صبر" (در برابر رنج غیبت) و "امید" (به وعده ظهور) را نشان می‌دهد که دو رکن اساسی مفهوم انتظار در تفکر شیعی هستند.
این غزل، نمونه‌ای عالی از شعر بشارت و تسلی در ادبیات انتظار است که خواننده را به پایداری و عدم یأس فرا می‌خواند.