آرزوی نماز جماعت با امام (عج)، یکی از درخشان‌ترین و عمیق‌ترین ابعاد نگاه فیض کاشانی به روز جمعه و انتظار ظهور است. این آرزو صرفاً یک خواسته‌ی عبادی نیست، بلکه نمادی از کمال دین، برقراری عدالت، و اوج پیوند جامعه با رهبر الهی در دیدگاه اوست.
آرزوی نماز جماعت با امام (عج): نماد کمال و آرمان‌شهر شیعی
در غزل شماره ۸۵ از مجموعه‌ی "شوق مهدی"، فیض کاشانی این آرزوی محوری را به زیبایی بیان می‌کند:
"است روز جمعه و یاران در انتظار یا رب امام را به مصلّی کن آشکار شاید که یک نماز که با او ادا..."
این ابیات به روشنی نشان می‌دهند که برای فیض، نماز جماعت با امام زمان (عج)، نقطه‌ی اوج تحقق آرمان‌های شیعی است. این آرزو چند لایه‌ی معنایی دارد:
اوج پیوند با ولایت و رهبری معصوم: در فرهنگ شیعه، نماز جماعت به امامت امام معصوم یا نائبان برحق ایشان، دارای فضیلت و جایگاه والایی است. حضور در نماز جماعت به امامت شخص امام زمان (عج)، اوج ارتباط و پیوند قلبی و عملی با ولی خداست. این نشان می‌دهد که فیض به دنبال رهبری مستقیم و الهی است که جامعه را به کمال برساند.
نماد برقراری کامل دین و عدالت: نماز، ستون دین است و نماز جماعت، نماد وحدت و انسجام جامعه اسلامی. اقامه‌ی نماز جماعت به امامت امام عصر (عج) در "مصلا" (مکان عمومی برای نماز، اغلب در فضای باز و بزرگ)، بیانگر استقرار کامل دین الهی و برقراری عدالت فراگیر در سراسر زمین است. در چنین روزی، دیگر نه ظلمی هست و نه ستمی؛ همه تحت لوای عدل الهی گرد هم می‌آیند.
پایان‌بخش انتظار و تحقق آرزوها: عبارت "شاید که یک نماز که با او ادا..."، نشان‌دهنده‌ی اوج اشتیاق و انتظار فیض است. این "یک نماز" نمادی از پایان دوران غیبت، رنج و جدایی است و آغاز دوران وصل، آرامش و حضور. این لحظه، تحقق بزرگ‌ترین آرزوی منتظران در طول قرن‌هاست.
تصویری از آرمان‌شهر مهدوی: فیض کاشانی با این آرزو، یک آرمان‌شهر (یوتوپیا) مهدوی را به تصویر می‌کشد که در آن، جامعه به کمال رسیده، رهبری الهی در رأس امور است و همه در صلح و عدالت زندگی می‌کنند. این نماز، نه تنها یک عمل عبادی، بلکه تجلی‌گاه یک نظم جهانی مطلوب است.