در اشعار صامت بروجردی، تشنگی حضرت علی اصغر (ع)، طفل شیرخوار امام حسین (ع)، یکی از جانگدازترین و مظلومانه‌ترین ابعاد فاجعه کربلاست. این مضمون، اوج بی‌رحمی دشمنان و معصومیت قربانیان را به تصویر می‌کشد و به شدت احساسات مخاطبان را برمی‌انگیزد:
بی‌قراری و ناله از عطش: صامت بروجردی به بی‌قراری و ناله این طفل شیرخوار از شدت تشنگی اشاره می‌کند. علی اصغر (ع) که هنوز به سن غذا خوردن نرسیده بود، از شدت عطش بی‌تاب شده بود و با گریه‌های خود، دل‌ها را به درد می‌آورد. این تصویر، عمق رنجی را که بر کوچک‌ترین عضو کاروان وارد می‌شد، نشان می‌دهد.
درخواست آب توسط امام حسین (ع): اشعار صامت به این صحنه دلخراش اشاره دارند که امام حسین (ع) خود، علی اصغر (ع) را بر دست گرفتند و به سوی لشکر دشمن بردند تا برای این طفل تشنه، قطره‌ای آب طلب کنند. این عمل امام (ع)، اوج مظلومیت و استغاثه ایشان در برابر قساوت دشمن را نشان می‌دهد.
در شعر شماره ۱۷ از «کتاب نوحه‌های سینه زنی» صامت بروجردی، به این صحنه اشاره شده است:
«رفت سوی لشکر عدو با طفل خود شاه دین / تا مگر آبی دهد آن قوم بی دین» (این بیت به تلاش امام برای گرفتن آب برای طفل اشاره دارد.)
پاسخ با تیر حرمله: اوج فاجعه و بی‌رحمی در این است که پاسخ درخواست آب برای طفل شیرخوار، با تیر سه شعبه حرمله داده شد. این تیر، گلوی نازک علی اصغر (ع) را هدف قرار داد و او را در آغوش پدر به شهادت رساند. این صحنه، نمادی از نهایت بی‌شرمی و ددمنشی دشمنان است که حتی به یک شیرخوار تشنه نیز رحم نکردند.
در شعر شماره ۱۷ از «کتاب نوحه‌های سینه زنی»، پس از بیت بالا، به شهادت علی اصغر (ع) اشاره می‌شود:
«تیر بر حلقوم آن طفل شیرخواره زد» «شاه دین را دیده گریان کرد و دل پاره زد»
داغی بر دل امام و مادر: شهادت علی اصغر (ع) با لب تشنه، داغی ابدی و کمرشکن بر دل امام حسین (ع) و مادرش، حضرت رباب (س)، نهاد. این داغ، از جمله سنگین‌ترین مصائب کربلا برای امام (ع) بود که در اشعار صامت به خوبی بازتاب یافته است.
صامت بروجردی با تمرکز بر تشنگی و شهادت حضرت علی اصغر (ع)، تصویری ماندگار و بسیار مؤثر از مظلومیت خاندان امام حسین (ع) ارائه می‌دهد. این تصاویر، عمق فاجعه کربلا را از منظر معصوم‌ترین قربانیان آن روایت می‌کنند و بر دل مخاطبان می‌نشینند و احساسات عمیق مذهبی را برمی‌انگیزند.